مدیریت بهینه مکانی با استفاده از توابع عضویت و همپوشانی فازی و مدل ahp در محیط gis برای انتخاب پهنه های مناسب احداث مراکز بهداشتی- درمانی و بیمارستانی جدید در شهر بندرعباس

مقدمه و هدف پژوهش: در اغلب شهرها عدم تخصیص متناسب فضا و جایابی بهینه عناصر خدماتی شهر، به ویژه مراکز درمانی (بیمارستان) و تعداد عوامل مؤثر در مکان یابی این مراکز، افزایش روزافزون مشکلات شهری و شهروندان را به دنبال دارد. لذا این امر لزوم استفاده از روش های مؤثر و سامانه های رایانه ای در مکان یابی بهینه این مراکز را بیش از پیش آشکار ساخته است. هدف عمده این پژوهش، مدیریت بهینه مکانی شهری با استفاده از فنون فازی و مقایسه زوجی در gis برای مکان یابی بهینه درمانگاه یا بیمارستان های جدید در شهر بندرعباس بوده است. روش پژوهش: با بهره گیری از امکانات gis و تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از مدل فازی برای مکان یابی بهینه فضاهای شهری به منظور احداث بیمارستان در این شهر اقدام شد. با استفاده از ابزار تجزیه وتحلیل فضایی، نقشه فاصله عوامل مکانی تهیه گردید. در گام بعدی عملیات عضویت فازی small, largeبر عوامل انجام شد. برای وزن دهی به معیارهای فازی شده، به روش ahp عمل شد. تعداد 30 پرسشنامه با نظرات کارشناسان شهرسازی تکمیل و وزن هر یک از لایه های اطلاعاتی محاسبه شد. در نهایت با روی هم گذاری لایه های مذکور به روش همپوشانی فازی گاما 0.9، به تحلیل و بررسی آن پرداخته شد. یافته ها: در نقشه حاصل مکان های بهینه جهت احداث بیمارستان های جدید مشخص گردید. با تحلیل تصمیم و در نظر گرفتن جنبه های غیر مکانی در مسائل نیمه ساختارمند از بین مکان های پیشنهادی 5 مکان انتخاب و معرفی شد. نتیجه گیری: مشخص شد که زمین های مناسب برای احداث بیمارستان، تناسب زیادی با کاربری اراضی دارند. این زمین ها در نقاط با تراکم بالای جمعیت و نزدیک به مراکز مسکونی، فضاهای سبز و خیابان‏های اصلی و همچنین دور از مراکز درمانی موجود واقع اند که این فنون فازی چندمعیاره ابزار قدرتمندی برای مدیریت شهری است.